辭賦
歲作噩之窮秋兮,策羸驂而獨征。嗟旅懷之羈憤兮,感時律之崢嶸。遵汝流之縈紆兮,背嵩峰之翠橫。號霜風之憭慄兮,肅天地而凄清。獵葭葦于晚岸兮,雜紅翠之搖旌。脫林實于沙際兮,浮瑣碎之秀瑩。激回流之平迥兮,蹙綃文之細輕。涵夕照之演漾兮,蕩澄潭之空明。促東逝之滔滔兮,方感慨于余行。縻王事以去留兮,跡未安而遽更。佩主人之眷勤兮,服友生之意誠。何會合之難久兮,特離憂之易并。儻丘園之可服兮,將就濯其塵纓。臻圣賢以相期兮,惟道義之是營。茍沒身以無愧兮,亦奚事于成名。
余謫守于山城兮,唯土瘠而民窮。加農(nóng)事之莽鹵兮,仰雨旸之適中。昧豐兇之迭有兮,蓋天道猶張弓。雖唐、商之盛兮,亦難恃乎全功。賴睿明之在上兮,常十雨而五風。偶愆陽之微疹兮,候甫涉乎季冬。既四聰之旁達兮,復親覽乎奏封。詔禱祠于群望兮,戒守牧以稠重。邁成湯之憂民兮,軫淵衷而有忡。宜小臣之承命兮,增惕懼而虔恭。豈人子之失職兮,煩慈父而尸饔。走名山以展祀兮,忘厓巇而谷穹。致帝命之丁寧兮,爰震起乎蟄龍。矧圣人之先天兮,固天心之所同。降嘉雪于八纮兮,與和氣而并充。唯駿德之昭格兮,方有變乎時雍。寧止瑞于一朝兮,穫麥黍之芃芃。民既富而后教兮,將神化之日隆。當刑清而訟息兮,士得委蛇而自公。嗟一人之馀慶兮,賚億兆以何豐。